Сачыненне якупала раскиданае гняздо

Dating > Сачыненне якупала раскиданае гняздо

Download links: → Сачыненне якупала раскиданае гняздо → Сачыненне якупала раскиданае гняздо

Купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе Сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным ладам. Аб тым, як далей жыць думаюць, мараць амаль усе героі п'есы, уяўляючы новае, шчаслівае жыццё па-рознаму. Больш за усіх ў творы мне спадабаўся Сымон.

Як жа гэта ночка заўсёды нейкай чорнай і страшнай птушкай кладзецца на мае думкі! Заместа мяне будзе другая нейкая мара цягнуць далей лямку свае новае долі. Сымон вырашэнне праблем чалавечага жыцця звязвае з сілай, барацьбой, што падкрэсліваецца аўтарам сімвалічнай дэталлю — герой на працягу амаль усяго дзеяння не разлучаецца з сякерай. Ды вось бяда — малады паніч захацеў адабраць гэтую зямлю. Хто самахоць не пойдзе, над тым пра-кляцце завісне, бо на сходзе жыццё мільёнаў будзе важыцца, а ў такіх вялікіх справах і адзін чалавек можа сабой сюды ці туды перацягнуць. Сям'я Лявона Зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу. Дзеля каго ж ты гэта ў вяночак убірацца сягоння манішся?

Для Лявона гэта было сапраўднай трагедыяй. Пошукі шляхоў да новай Беларусі — гэта то, што прымусила мяне да чытання гэтага твора.

Untitled - А скуль ты ведаеш, што я буду насіць? Сям'я Лявона Зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу.

Каб ты мяне і гвалтам гнаў, то я не пайду ўночы ды яшчэ з крыжам. Каб яшчэ ваўкі дзе з'елі або нябожчыкі напужалі. Зоська падыходзячы да Сымона. А ты пазволь мне, братка, ісці туды разам з вамі! Як ты і мамка пойдзеце, мне будзе страшна адной тут сядзець. Мне здаецца, што нейкае няшчасце мяне тут спаткае, як без вас астануся. Малыя, Данілка разам будуць. Яны спаць лягуць, а я, як цень, буду снаваць тут сама адна. Баюся я гэтага папялішча раскапанага. Мне тут зданні усялякія здаюцца. Вазьмі мяне, братка, з сабою! Мамачка, вазьміце мяне — я несці памагу крыж вам! Перастань лезці у вочы! Не твая работа крыжы насіць або за імі хадзіць. Не узялі мяне з сабой. Нават слауца добрага не сказалі. А так хацела з імі ісці, так хацела! Мне ўжо крыж пачынае балець,— мусіць, з працы каля гэтае скрыпкі — будзе і табе тое самае! Маўчы ты ўжо лепей, Данілка, аб гэтым! Лепей скажы весь, калі ты, урэшце, скончыш тэту скрыпку сваю? Тады, як ты зносіш вяночак, што цяпер пляцеш. А скуль ты ведаеш, што я буду насіць? Каб я ды не ведаў? Я нават ведаю, калі ты яго зносіш, а значыцца, тады і скрыпачка гэта мая будзе ўжо гатова. Калі ж гэта па-твойму будзе? Тады, як ты сцежкі ў двор не ўбачыш! Што ж гэта я, значыцца, аслепну! Але ты і ўжо не усе бачыш. У мамкі і Сымонкі ласкі не маеш, а І там, дзе ты думаеш ласку знайсці, дабро цябе не чакае. Чаму ты так гаворыш, Данілка? Няхай сабе кажуць, што я дурнаваты, што я такі, што я гэтакі, але я ўсё бачу і усе разумею. Не хачу толькі наверх вылазіць з сваім розумам, бо з ім цяперашнім светам далека не зой-дзеш. Дурнаваты Данілка ці зусім дурны — малы клопат! А толькі што менш яго чапаюць і дрэнчаць, як якога разумнага, то гэта напэўна магу сказаць, бо не ведаюць, чым дасаліць яму, бо Данілка з усяго смяецца. А што ж вы, разумныя? Хоць бы ты, Сымон? Таўпе-хаецеся, як Марка па пекле ці як мухі ў смале, і больш нічога. Кожны вас шчыпе, кожны вас ашуквае, кожны вас, як-то кажуць, б'е і плакаць не дае. А каб вы был! Да чаго ты ўсё гэта чаўпеш? А хоць бы да таго, што твой паніч, як адбудзецца з намі суд, едзе кудысь за мора жаніцца. Зоська выпусціўшы вянок з рук. Як гэта — жаніцца?.. Так, як і усе добрыя ці нядобрыя людзі жэняцца. Ужо ж не так, як... А што ж мне з таго? Ці ж ён мой жаніх ці каха-нак?.. Дзеля каго ж ты гэта ў вяночак убірацца сягоння манішся? Ну, але мне спаць хочацца! Хто спіць, той не грашыць. Я сягоння абраў новае лежа для спання: на мае шчасце, забыліся будку сабачую раскідаць, дык на месца Лыскі нашага я з вамі, малыя, пасялюся. Зоська змагаючыся з сабой. Ці гэта праўда, што ты казаў? Вось, на табе груцы з бобам! Дурны сказаў, а разумны і паверыў. Дык гэта ты мне наманіў? Ці ж я ўжо такі, без усіх клёпак у галаве, каб разумным праўду гаварыць? Пэўна, што гэта няпраўда. Але што са мной робіцца? Аб чым гэта я думаю? Так ці сяк, сон мой залаты павінен развеяцца; чары туманныя скончац-ца, і я, такая як цяпер, скончуся. Заместа мяне будзе другая нейкая мара цягнуць далей лямку свае новае долі. Гарыстым і пясчаным шляхам будзе яе цягнуцъ, як сібірнік тачку, пакуль аж сама сябе не дацягне туды, адкуль не варочаюцца... Як жа гэта ночка заўсёды нейкай чорнай і страшнай птушкай кладзецца на мае думкі! Звядуць гэтыя ночы, гэтыя чорныя птушкі няшчаснае жыццё мае ў цьму непрагляднуюі 3 сілы выбіваюся ў змаганні з гэтым безгранічным сумам, што вакруг мяне сцелецца і жудкімі вачамі глядзіць у мае маркотныя вочы. Уцяку ізноў адгэтуль і буду блукацда да самага белага дня там — дзе ён, дзе яго, свайго ненагляднага каралевіча, спаткаю. Буду далей сніць пры ім дзіўную повесць свае моладасці, чараўнічую казку свайго шчасця; песню буду пяяць набалелага сэрца і расплаканай душы! Пайду к яму ў вяночку гэтым. Як у кароне, з'яўлюся к яму і звешу галаву сваю гаротную на грудзі яго лебядзіныя. Такі ж нехта прыбліжаецца! Незнаёмы з вехай у руках. Не пужайся, сястра мая! Я свой чалавек, хоць і прыходжу не званы, не сланы. А ужо ж чалавек! А што болей трэба ведаць, калі толькі не гэта? Дык чаго ж вам трэба?.. Але, як бачыце, у нас няма як... Мне нічога не трэба, сястра мая. Я не з тых, што толькі прыходзяць, каб што ўзяць, а з тых, што з сабою нешта добрае прыносяць. Але калі я вас баюся, чалавеча! Вы нейкі такі дзіўны! Я ліст, адарваны з таго самага дзерава, што і вы, што і многія мільёны падобных. Вецер свабодны прынёс мяне сюды, на вашую руіну. Хацеў бы з табой і з братам тваім аб важных справах пагаманіць. Я ж вам казала, што нікога няма дома, а я сама нічога не ведаю. I нічога, сястра, ведаць не трэба, а што трэба — я скажу, а ты гэта брату перадай... Склікаецца сход вялікі, і ўсе браты і сестры павінны на гэны сход з'явіцца. Сам па сабе склікаецца. Ніхто не ведае, ад каго наказ такі выйшаў, а усе, дзе толькі кліч дабег, уздымаюцца і ідуць, як мурашкі, ідуць! А калі хто не пойдзе? Хто самахоць не пойдзе, над тым пра-кляцце завісне, бо на сходзе жыццё мільёнаў будзе важыцца, а ў такіх вялікіх справах і адзін чалавек можа сабой сюды ці туды перацягнуць.